مغز ما از حدود ۱۲۸ میلیارد نورون تشکیل شده و این نورون‌های پیوسته در حال ساخت مسیرهای مختلف از طریق گذر دادن جریان الکتریکی و برقراری ارتباط با یکدیگر هستند. از طرفی هورمون‌ها و مواد شیمیایی بسته به موقعیت‌هایی که ما در آن قرار می‌گیریم، شکل گرفتن مسیرهای مختلف را تسریع و تسهیل می‌کنند.
کافی است ما در موقعیتی درد را چه از نوع جسمی و چه از نوع روحی تجربه کنیم. همین اتفاق باعث ترشح کورتیزول در مغز ما و در نتیجه شکل گرفتن مسیری برای پیش بینی چنین اتفاقاتی در آینده توسط مغز می‌شود.
مغز، از این طریق کلیه شرایطی را که منجر به چنین درد و فشاری شده است، به خاطر می‌سپارد و همین باعث می‌شود که ما هر وقت در شرایطی مشابه قرار گرفتیم، با پیش بینی رخ دادن اتفاقی دردناک به ما هشدار دهد و باعث ایجاد ترس یا اضطراب و استرس در ما شود.
در چنین شرایطی در حالی که ترس و اضطراب کل وجود ما را فرا گرفته، با تمام وجود احساس می‌کنیم که حتما باید کاری انجام دهیم وگرنه اتفاق بدی خواهد افتاد. گاهی اوقات این مکانیزم مغزی چنان ناخودآگاه رخ می‌دهد که نمی‌توانیم منشأ آن را بیابیم یا متوجه دلیل آن شویم.
اما به نظر می‌رسد می‌توان از طریق آشنایی با نحوه رخ دادن چنین فرایندی، الگوهایی را برای احساسات ناخوشایند خودمان بیابیم و بتوانیم با مدیریت شرایط، براساس اطلاعات جدید، تصمیمات بهتر و اثربخش‌تری بگیریم.
به احتمال زیاد همچنان آن احساس بد در آن شرایط خاص در ما وجود داشته باشد، اما این بار می‌دانیم که آنچه در حال تجربه کردنش هستیم، حاصل تجربیاتی قدیمی هست که می‌توانیم با مدیریت آگاهانه شرایط و در پیش گرفتن صبوری، این احساس ناخوشایند گذرا را با آرامش بیشتری پشت سر بگذاریم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:
معرفی کتاب | دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز
ادراک برساخته به جای ادراک عینی
جانشین کردن پرسش ها، مکانیزم مغز انسان برای پاسخ به سؤالات دشوار
