زندگی فوق العاده است

هفته قبل بخشی از فیلم مصاحبه مسعود بهنود با سایه (هوشنگ ابتهاج) را دیدم. در این فیلم یک‌دقیقه‌ای که بریده‌ای کوتاه از یک مصاحبه طولانی هست، خبرنگار از سایه می‌پرسد: «از زندگی راضی هستی؟» و سایه پاسخ می‌دهد: «فوق العاده، من این شانس رو پیدا کردم که یک چیزی به اسم سمفونی نُه بتهوون رو گوش کنم، کجا می‌تونستم اینو گوش کنم؟ این میز می‌تونه بگه من سمفونی نُه بتهوون رو شنیدم؟ یا بگه من آواز ابوعطای شجریان رو شنیدم؟ …»

این پاسخ تلنگری بود برای من و بسیاری از افراد دیگر که این مصاحبه را دیدند و در مورد آن اندیشیدند. تلنگری بزرگ که انگار دقیقاً باید در این زمان و دقیقاً در همین روزها زده می‌شد.

کاری به شرایط و حال و هوای این روزهای کشور ندارم؛ اما بهتر است بیندیشیم و ببینیم که چه لذت‌هایی هستند که ما می‌بریم و آن میز نمی‌تواند. چه کارهایی هست که ما می‌توانیم انجام دهیم و آن صندلی نمی‌تواند. چه تأثیراتی هست که ما می‌توانیم بگذاریم و آن در نمی‌تواند.

همه موجوداتی در این جهانیم، اما چه امکاناتی که ما داریم و سایر مخلوقات چه جاندار و چه بی‌جان ندارند. چرا نمی‌بینیم و از آن لذت‌ها بهره نمی‌بریم؟ چرا وقتی هنوز فرصت و موقعیتی برای لذت بردن و شادمانی هست، ما در تلاشیم تا تیرگی‌ها و پلشتی‌ها را به بزرگ‌ترین و پررنگ‌ترین شکل ممکن در فضای محدود ذهنمان جای دهیم و بعد هم در انتظار کسی بمانیم که بیاید و ما را از این فضایی که حتی جایی برای تنفس در آن نگه نداشته‌ایم برهاند.

وقتی می‌توانم بنویسم، وقتی می‌توانم کتاب بخوانم، وقتی می‌توانم بیاموزم، وقتی می‌توانم به دیگران عشق بورزم، وقتی می‌توانم با کودکان بازی کنم و وقتی می‌توانم زیبایی‌ها را ببینم، به موسیقی طبیعت گوش کنم، بهترین طعم‌ها را بچشم و با انسان‌های دیگر حرف بزنم، چه دلیلی وجود دارد که زندگی فوق‌العاده نباشد؟

پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:

شبی که ماه کامل شد و طرز فکرهایی آشنا و نزدیک

دنیای پرحاشیه و انسان‌های درگیر حاشیه

زندگی بازی پیش بینی کردن‌هاست، پس بهتر پیش بینی کنید!