دنیایی که ما در حال زندگی کردن در آن هستیم، برای بهتر شدن نیازمند کمک‌های داوطلبانه افرادی همچون ماست. کمک‌هایی که بی هیچ چشمداشتی انجام می‌شوند. البته قبل از شروع به کمک لازم هست که کسی داوطلب کمک شود. ما دستمان را بلند می‌کنیم و داوطلب می‌شویم. اما گاهی به اشتباه فکر می‌کنیم همانطور که به اختیار و خواست خودمان دستمان را برای کمک داوطلبانه بلند کردیم بعد از آن هر وقت هم که بخواهیم می‌توانیم دستمان را پایین بیاوریم.
هیچ داوطلب شدنی مجوز لازم برای پایین آوردن کیفیت و کمیت کار ما را صادر نمی‌کند. وقتی دستمان را بلند کردیم و داوطلب شدیم، متعهد می‌شویم و این تعهد باید به بهترین شکل ممکن انجام شود حتی شاید بهتر از آن کاری که بابت آن پول دریافت می‌کنیم یا قرار هست به خاطرش ارتقا بگیریم.
حتی اگر بعداً فهمیدیم که قول ابلهانه‌ای داده‌ایم، همچنان باید بهترین عملکرد را از خودمان نشان دهیم.
پس اگر فکر می‌کنید لطف کردن در حق دیگران کار کردن با کیفیت و کمیت کمتر و پایین‌تر از حد توان را توجیه می‌کند، لطفاً هیچ لطفی در حق دیگران نکنید و هیچ وقت برای چنین کارهایی داوطلب نشوید. دیگران شاید قول شما را فراموش کنند اما هیچ وقت کیفیت عملکرد شما را فراموش نخواهند کرد.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید: