در بسیاری از موقعیت‌ها وقتی سخن از کم شدن ارتباطات و تعامل حضوری و رودرروی افراد به میان می‌آید، آنچه بیش از همه مورد اشاره قرار می‌گیرد و عامل اصلی معرفی می‌شود، وجود اینترنت و فراگیری استفاده از شبکه‌های اجتماعی میان مردمان جوامع مختلف هست. اما آیا واقعاً فراگیری اینترنت و آسانی دسترسی به شبکه‌های اجتماعی عامل اصلی این اتفاق است یا دلایل دیگری هم وجود دارد؟
دن اریلی در پاسخ به یکی از مخاطبان خود به این پرسش پاسخ داده است.
پرسش
دن عزیز،
اینترنت—فیسبوک، توئیتر، ایسنتاگرام و ایمیل—چه چیزی دارد که باعث شده مردم کمترین تمایل و نقطه اشتراک را برای تجربه ارتباط مستقیم باهم داشته باشند؟
پاسخ
مقصر دانستن اینترنت آسان است، اما من فکر می‌کنم ما به این خاطر شاهد چنین رفتارها و رویکردهایی هستیم که مردم در کل به سمت استفاده از محتوای سرگرم‌کننده پیش پا افتاده گرایش پیدا کرده‌اند. تعاملات روزانه خودت را در نظر بگیر. چه میزان از این تعاملات با شوخ‌طبعی همراه هستند و چقدر از آنها معادل کلامی تصاویر گربه هستند؟ اینترنت فقط باعث شده ما هر چه بهتر این موضوع را درک کنیم که چقدر تعاملات معمولی ما خسته‌کننده هستند.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:
سؤال از دن اریلی | کمال گرایی افراطی