ریچارد فاینمن یکی از بزرگترین نوابغ علم فیزیک در طول تاریخ این علم است که توانسته کارهای بزرگ و تأثیرگذاری در این حوزه به انجام برساند. مهم‌ترین زمینه‌ای که او در آن به موفقیت‌های چشم‌گیری دست یافت فیزیک کوانتوم بود که از پایه‌گذاران این شاخه از علم فیزیک محسوب می‌شود و به همین خاطر هم در سال ۱۹۶۵ موفق به دریافت جایزه نوبل فیزیک شد.
آنچه برای من جالب و آموزنده بود، نوع نگاه این دانشمند بزرگ و تأثیرگذار به جایزه نوبل و اهمیت و جایگاه این جایزه در ذهن اوست. ریچارد فاینمن در مورد جایزه نوبل چنین می‌گوید:
من کاری به جایزه نوبل ندارم. به‌نوعی وبال گردن است. از جایزه خوشم نمی‌آید. از کاری که انجام دادم لذت می‌برم. از اینکه عده‌ای از نتایج کار آن سود می‌برند لذت می‌برم. می‌دانم فیزیک‌دان‌های بسیاری از آنچه من انجام دادم استفاده می‌کنند. پاداش دیگری لازم ندارم. نمی‌دانم اگر کسی در آکادمی علوم سوئد تصمیم بگیرد که کاری ارزش آن را دارد که به آن جایزه داده شود چه اتفاقی رخ خواهد داد. من جایزه خود را دریافت کرده بودم. لذت پی بردن خودش بهترین جایزه است. هیجان کشف کردن جایزه است. استفاده دیگران از تحقیق به نتیجه رسیده جایزه است. این‌ها واقعیت دارند، جایزه‌ها برایم واقعیت ندارند. به جایزه اعتقاد ندارم.
مطمئناً داشتن چنین جهان‌بینی و نگاهی به دنیاست که باعث شده فردی بتواند بالاترین جایگاه در میان دانشمندان هم‌عصر خودش را کسب کند. کسی که جزو ده فیزیکدان برتر دنیا شناخته شده و دنیا همچنان در حال بهره‌گیری از آثار و نتایج تلاش‌ها و تحقیقات اوست.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:
روایتی از چگونگی تشخیص علاقه فردی یک نویسنده و مترجم موفق
نمی‌دونم اینطور افرادی مدل ذهنی‌شون رو چطور و از کجا بدست میارن. یعنی که اصلا براش تشویق حضار مهم نباشه و اینقدر منبع عزت نفسش رو درونی کرده باشه.
بی‌شک، کسی که در این حد با خودش در صلحه، باید هم اینقدر پیشرفت کنه. چون ملاک و معیارش از زندگی، درونیه و قابل کنترل خودش. اون ارزش رو دیگران براش تعیین نکردن. و چون روی معیار خودش کنترل داره، انرژیش هم هدر نمیره. واقعا موهبت بزرگیه این نگاه.
واقعا از کارهای فاینمن بسیار میشه یاد گرفت.
مخصوصا توضیحاتش در مورد یادگیری پایه ای مسائل و توضیحش به ساده ترین نوع ممکن به مادربزرگ ها.
فکر کنم گری بکر اقتصاددان برنده نوبل بود که وقتی شبانه بهش زنگ زده بودند که راجع به نوبل بهش خبر بدن، فقط تشکر کرده بود و به ادامه خواب مشغول شده بود.
از هرروز نوشتنت یاد میگیرم حسین عزیز🙏
زنده باشی بهنام‌جان،
اختیار داری استاد،
چندین بار همین جا نوشته‌ام و باز هم می‌نویسم که بزرگترین مزیت و خوبی نوشتن در وبلاگ یافتن دوستان بی‌نظیر و فرهیخته‌ای است که احتمال یافتن اونها و آشنایی باهاشون از طریق دیگه نزدیک صفر بود و تو جزو اون دوستان عزیز محسوب می‌شی.
چقدر ذوق کردم وقتی به وبلاگت سر زدم. خیلی خوب می‌نویسی.
و چقدر خوشحال شدم که یه جای خوب دیگه برای مراجعه بهش و یاد گرفتن، پیدا کردم.
ممنونم از اینکه به اینجا سر می‌زنی،
موفق باشی.