بر اساس آنچه مغز پستاندار ما از ما طلب می‌کند، صرفاً آن چیزهایی ارزش تلاش را دارند و برایمان ارزشمند محسوب می‌شوند که به دست آوردنشان، تحسین دیگران را در پی داشته باشد. این خواسته مغز در جهت ترشح یکی از خوشایندترین هورمون‌های شیمیایی مغزی، یعنی سروتونین هست. اما افسوس که تحسین و تأیید اجتماعی هم زودگذر هست و هم اینکه هیچ راه و روش امن و تضمین‌شده‌ای برای کسب آن وجود ندارد. پس چگونه می‌توان هم باعث ترشح سروتونین شد و هم به موفقیت‌هایی بزرگ دست یافت؟
بسیاری از بزرگان که ما امروز تحسین‌شان می‌کنیم، پیش از آن که به چنین جایگاهی دست یابند، احترام و تحسین کمی دریافت می‌کردند اما همچنان به تلاش خود ادامه دادند. این طور نبوده که آنان قبل از رسیدن به چنین جایگاهی همیشه گروهی از افراد را در کنار خود داشته باشند که پیوسته آنان را تشویق و تحسین کنند.
در واقع مهارتی که بزرگان و افراد موفق همیشه از آن برخوردار بوده‌اند، مهارت ابراز غرور و افتخار برای دستاوردهای شخصی بوده؛ به این معنا که فارغ از دریافت یا عدم دریافت احترام و تحسین بسیار و به جای متمرکز شدن بر نقص‌ها و کمبودهای شخصی، تمرکز خود را بر موفقیت‌ها و اقدامات مثبت خود قرار داده و بر این اساس احساس افتخار و غرور می‌کرده‌اند.
البته باید به این موضوع هم توجه کرد که قرار نیست همیشه و در هر حالتی تحسین و احترام دیگران برای ما قابل مشاهده باشد، بلکه بسیاری از اوقات ممکن است بی‌صدا و آرام باشد و ما هیچ خبری از آن نداشته باشیم.
از این رو با توجه به فیزیولوژی مغزی و نیاز ذاتی ما به تحسین و تمجید ما حداقل روزی یک بار حق داریم که حتی اگر شده به اجبار خودمان را وادار به تقدیر و تشکر از تلاش‌هایی کنیم که انجام می‌دهیم. این کار کمک خواهد کرد تا هر چه بهتر و بیشتر داشته‌ها و توانمندی‌هایمان را درک کرده و در جهت رشد و موفقیت خودمان گام برداریم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید: