بعضی افراد در هر موقعیت جدیدی که می‌خواهند حضور یابند یا هر تجربه جدیدی که در پیش داشته باشند، دوست دارند حداقل یک نفر از دوستان یا اعضای خانواده هم همراهی‌شان کنند. انگار که این سهیم شدن با دیگران در تجربه خوب یا بد بر کیفیت تجارب آن‌ها تأثیر می‌گذارد و حس خوبی به آنان می‌دهد. برخی اوقات چنین امکانی مهیاست و فرد می‌تواند بی هیچ مشکلی دیگران را در تجارب خوب یا بد خویش سهیم کند، اما اوقاتی هم هست که این امکان مهیا نمی‌شود.
یکی از مخاطبان دن اریلی از او در مورد سهیم کردن دیگران در تجارب مثبت یا منفی و تأثیر آن بر کیفیت نهایی این تجارب پرسیده است.
پرسش
دن عزیز،
همه در مورد دوستی و همراهی صحبت می‌کنند، اما آیا واقعا به اشتراک گذاشتن یک تجربه مهم با فردی دیگر، آن را بهتر می‌کند؟
پاسخ
بستگی به این دارد که آن تجربه یک تجربه خوب باشد یا یک تجربه بد. بستگی به این دارد که فردی که با او تجربه را به اشتراک می‌گذاریم، فردی نزدیک به ما باشد یا نه.
در یک مطالعه که در سال ۲۰۱۴ در ژورنال Psychological Science انجام گرفت، اریک بوثبی و همکارانش نشان دادند که خوردن شکلات با یک فرد دیگر این تجربه را لذت‌بخش‌تر می‌کند اما خوردن یک شکلات خیلی تلخ با فردی دیگر باعث شده طعم آن بدتر به نظر برسد. به نظر می‌رسد حضور دیگران باعث می‌شود تجربیات مثبت، بهتر و تجربیات منفی، بدتر از تجربه فردی به نظر برسند.
مطالعات دیگری هم نشان داده‌اند که تجربه درد – برای مثال چسباندن دست به ظرف آب یخ – هنگامی‌که با یک دوست به اشتراک گذاشته شود، نسبت به زمانی که با یک غریبه به اشتراک گذاشته شود، درد شدیدتری به همراه دارد. این نشان می‌دهد که وقتی پای تجربیات خوب و خوشایند در میان باشد، بهتر است دوستانمان را با خودمان همراه کنیم ولی وقتی قرار است تجربه ناخوشایندی داشته باشیم، بهینه‌تر این است که خودمان به‌تنهایی حضور یابیم و دوستانمان را در این تجربه شریک نکنیم.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:
سؤال از دن اریلی | راه‌حلی برای غلبه بر مشکل تعلل در تصمیم‌گیری
سؤال از دن اریلی | شغل برای کسب درآمد است یا تعیین هویت ما؟
سؤال از دن اریلی | آیا نقد عملکرد دیگران فایده‌ای هم برایمان دارد؟