ری دالیو در کتاب Principles معتقد است رشد و پیشرفت در زندگی حاصل تجربه درد به اضافه اندیشدن به درد و تعمق در آن است. به این معنا که دردها بسیاری از اوقات نه تنها مضر نیستند، بلکه بسیار هم ارزشمند هستند و ما می‌توانیم با استفاده بهینه از آنها، رشد و پیشرفت چشمگیری را تجربه کنیم.
در واقع ما در مواجهه با دردهایی که در زندگی تجربه می‌کنیم، دو راه در پیش رو داریم. راه اول اجتناب از آنها و تلاش برای نادیده گرفتن آنها یا فراموش کردنشان به هر شکل ممکن است. اما راه دومی هم وجود دارد و آن می‌تواند تعمق در دردها و رنج‌ها، بازخورد گرفتن و یادگیری حداکثری از آنها باشد.
اگر کسی در پی اهداف بلندپروازانه هست، نباید هیچگونه اجتناب از دردی در زندگی او وجود داشته باشد. در حقیقت، احساس درد و رنج در راه تلاش برای رسیدن به یک هدف ارزشمند، نوعی از خوش‌شانسی و همراه بودن بخت با فرد و نشانگر درست بودن مسیری است که در حال پیمودن آن است. چون تا وقتی درد و رنجی نباشد، تلاش برای یافتن راه‌حل و راهکاری هم وجود نخواهد داشت و در نهایت پیشرفتی هم اتفاق نخواهد افتاد.
یادگیری‌ها و تکامل‌ها هم در مسیر مواجهه با دردها و رنج‌ها و تعمق در آنها حاصل می‌شوند. در حالی که بسیاری از افراد تجربه خیلی ناخوشایندی از تعمق در دردها و دریافت بازخورد از آنها دارند و ترجیح می‌دهند تا حد امکان از آنها اجتناب کرده و با آنها روبرو نشوند. اما اگر در هنگام تجربه درد و رنج فرصت یا توان تعمق در آنها و یادگیری از آنها را ندارید، انجام چنین کاری بعد از اتمام درد و رنج هم بسیار ارزشمند و مفید خواهد بود.
پیشنهاد میکنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:
اصل ری دالیو برای غلبه بر مشکلات زندگی
در ارتباط با مطلب شما توجه دوستان رو به مطلبی تحت عنوان انسان بودن درد دارد در زیر جلب میکنم
انسان بودن درد دارد چرا که نمی توانیم چشم هایمان را بر رنج دیگران ببیندیم، نمی توانیم فریاد و فغان دیگران را نشنویم.
انسان بودن درد دارد، چرا که گاهی می بینیم دست هایمان خالی تر از بلندای قد رنج دیگریست، گامهای مان کوتاه تر از گام رنجش و فریادمان ضعیف تر از آه اوست.
انسان بودن درد دارد چرا که هر بار به اشاره ای از واقعیت می شنویم که نمی توانیم در همه وقت و بر همه چیز تسلط داشته باشیم، می فهمیم که همیشه نمی توانیم به هر آنچه می خواهیم برسیم، حتی اگر خواستن مان شانه به شانه توانایی مان قدم بر دارد.
انسان بودن درد دارد چون می فهمیم که دردها همیشه مسئله ای نیستند که حل شوند، عیبی نیستند که درست شوند بلکه گاهی تجربه ای هستند که باید به دوش بکشیم.
انسان بودن درد دارد چون چیزهایی را که دوست می داریم، آدم هایی را که به آنها احساس تعلق می کنیم از دست می دهیم.
انسان بودن درد دارد، چون ما عاشق می شویم.
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند
پ.ن: مفاهیم این متن برگرفته از کتاب «عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست» نوشته مگان دیواین است.
ممنونم محسن عزیز.
سلامت باشین بزرگوار