غزلی از حسین منزوی

آمد غروب و باز دل تنگ من گرفت

هم‌چون دل غریب برای وطن، گرفت

در جست و جوی جوهر آن حسن گمشده

از بام و در، دوباره سراغ «حَسن» گرفت

خاکستر حریق افق بر دلم نشست

آیینه شکسته، غبار مِحَن گرفت

مرگ آن‌قدر به زندگی‌ام عرضه تنگ کرد

تا جای و جامه، حال گور و کفن گرفت

در راه بود موکب گل‌ها که ناگهان

پاییز بی‌امان به شبیخون، چمن گرفت

آن آبشار همهمه افتاد از خروش

وآن جوی‌بار زمزمه، لای و لجن گرفت

ای آسمان چه جای عقابان تیزپر؟

کزتنگ عرصه‌ات، دل زاغ و زغن گرفت

فریادها به گریه بدل گشت در گلو

زین بغض دردناک که راه سخن گرفت