نگاه سیستمی سعدی و یکی از حکایات گلستان

بارها و در موقعیت‌های مختلف به نقل از بزرگان نویسندگی و همچنین نویسندگان چیره‌دست شنیده و خوانده‌ام که برای بهتر نوشتن و تقویت مهارت نوشتن باید مدام گلستان سعدی را خواند و از آن رونویسی کرد و یاد گرفت.

البته شاید بتوان هنر نویسندگی و نوشتن را یکی از جنبه‌های هنروری سعدی در گلستان دانست. سعدی بیش از اینکه در گلستان درس نوشتن بدهد، در پی دادن درس انسانیت و انسان‌پروری در جامعه است.

سعدی در این گنجینه درس‌ها، پندها و طرز نگاه‌هایی را به خوانندگان خود می‌آموزد که جزو دروس کتب مدیریتی و تربیتی روز در قرن بیست و یک است و استاد سخن چندین قرن پیش این سخنان را به رشته تحریر درآورده است.

معمولا گلستان سعدی همواره در دسترسم هست و هر روز چند حکایت از آن را می‌خوانم. بد ندیدم یکی از نمونه‌های نگاه سیستمی حاکم بر ذهن سعدی را که در یکی از حکایات خود به مخاطبانش می‌آموزد، در اینجا برای شما هم نقل کنم.

آورده‌اند که نوشیروان عادل در شکارگاهی، صید کباب کردند و نمک نبود. غلامی به روستا رفت تا نمک آرد. نوشیروان گفت:

نمک به قیمت بِسِتان، تا رسمی نشود و دِه خراب نگردد.

گفتند:

از این قدر چه خلل آید؟

گفت:

بنیاد ظلم در جهان اول اندکی بوده است، هر که آمد بر او مزیدی کرده، تا بدین غایت رسیده.

اگر ز باغ رعیت ملک خورد سیبی

برآورند غلامانِ او درخت از بیخ

به پنج بیضه که سلطان ستم روا دارد

زنند لشکریانش هزار مرغ بر سیخ

گلستان سعدی – باب اول – حکایت ۱۹

اگر همه ما در زندگی تنها به همین یک توصیه عمل می‌کردیم و آن را سرلوحه هر کار و اقدامی قرار می‌دادیم، چه بسا بسیاری از مشکلات امروزی در جامعه ما وجود نداشتند و اوضاع و شرایط بهتری بر آن حاکم بود.

عضویت در کانال تلگرامی روزنوشته ها

پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:

رمیده | فروغ فرخزاد

شهر فاضل نظری

شعری از سهراب برای روزهای زندگی