اثر لیندی بیانگر این موضوع است که اگر تکنولوژی یا ایده‌ای بتواند چهل سال دوام بیاورد، پس چهل سال دیگر هم باقی خواهد ماند. و اگر این چهل سال به پنجاه سال برسد، در این صورت امید به باقی ماندن این تکنولوژی یا ایده پنجاه سال دیگر هم وجود خواهد داشت. حال این ایده یا تکنولوژی می‌تواند یک کتاب یا حتی تجهیز ساده‌ای همچون گوشی هوشمند باشد.
علیرغم اینکه اثر لیندی در سال ۱۹۶۴ و توسط یک نویسنده آمریکایی مطرح شده بود، اما نسیم طالب با تشریح آن در کتاب پادشکننده، به آن عمومیت بخشید و به‌نوعی آن را به پدیده‌ای عام تبدیل کرد.
نسیم طالب در کتاب پادشکننده این‌طور در مورد اثر لیندی توضیح می‌دهد:
اگر یک کتاب برای چهل سال چاپ شده است، می‌توان انتظار داشت که تا چهل سال دیگر هم چاپ شود. اما موضوع این است که اگر این کتاب یک دهه دیگر هم چاپ شود، می‌توان انتظار داشت که این کتاب پنجاه سال دیگر هم چاپ شود. این داستان به‌سادگی یک قانون را مطرح می‌کند، اینکه چیزهایی که از سال‌ها قبل تا به امروز دوام آورده‌اند، همچون انسان نیستند که چون سنشان بالاتر رفته به فنا نزدیک‌تر شده باشند بلکه روندی برعکس را طی می‌کنند و هر سالی که بدون آسیب دیدن سپری می‌شود، امید به زندگی را بیشتر می‌کند. این نشانگر یک نوع نیرومندی و قدرت است. در واقع نیرومندی و قدرتِ یک ایده یا تکنولوژی متناسب با طول عمر آن است.
اثر لیندی قابل اعمال به تکنولوژی‌ها، ایده‌ها، سازمان‌ها و سایر چیزهای فناناپذیر است و در واقع توضیح می‌دهد که چرا آثاری همچون آثار شکسپیر، فردوسی، حافظ، مولانا و … قرار است سال‌های سال دوام بیاورند و توسط انسان‌ها مطالعه شوند.
پیشنهاد می‌کنم بعد از این یادداشت و در ادامه، نوشتارهای زیر را مطالعه کنید:
۵ توصیه از نسیم طالب در مورد قوهای سیاه زندگی
